Bir düğünün ortasında kalbim ikiye bölündü.
Düğünümde biyolojik babam sahneye çıkıp şöyle dedi:
“Kızımla gurur duyuyorum. Ona güzel bir düğün yapmayı hayal etmiştim ve bugün bunu gerçekleştirdim. Çünkü babalar böyle yapar.”
Alkışlar yükseldi. Bense öylece oturakaldım.
Çünkü gerçek şu ki: O gün için bir kuruş bile harcamamıştı.
Hayatım boyunca doğum günlerimde, mezuniyetlerde, en önemli anlarımda yoktu.
Facebook’ta “Kızımla gurur duyuyorum!” yazdı ama gerçek hayatta ne gurur ne çaba vardı. Parmağını bile kıpırdatmadı.
Bu düğünü gerçekten gerçekleştiren kimdi biliyor musunuz?
Daniel. Üvey babam.
Sekiz yaşımdan beri yanımda olan adam.
Hiçbir maçı kaçırmadı. Panik atak geçirdiğimde beni balodan aldı. Üniversiteye gidebilmem için fazladan çalıştı.
Nişanlandığımda sadece şöyle dedi:
“Bırak da ben halledeyim.”
Ve gerçekten de halletti.
Elbisemi, mekanı, her detayı hiçbir kredi almadan ödedi.
Dram yaratmamak için, beni koridorda yürütmedi bile.
Ama sonra…
O konuşma gerçekleşti.
Ve Daniel sadece peçetesine baktı. Kimse tek kelime etmedi.
Ben hariç.
Ayağa kalktım.
Elimde küçük bir kâğıt. İçinde kısa birkaç teşekkür. Ama özellikle Daniel’e büyük bir teşekkür.
Tam onu okuyacakken babam — geç kalmış ve birkaç kadeh içmiş — kadehini kaldırdı:
“Ona güzel bir düğün yapmayı hayal ettim ve bugün bunu gerçekleştirdim. Çünkü babalar böyle yapar.”
O an… Zaman durdu.
Gelinliğim içinde otuz değil, altı yaşındaydım.
Babamın evi terk ettiği gün gibi.
Doğum günümde aramadığı, pastamla yalnız kaldığım o gün gibi.
Hep bekledim. Belki bir gün gelir, dedim. Ama hiçbir zaman gelmedi.
Sadece Facebook’ta vardı.
Yorumlar, sahte gururlar, internetin içinde var olan bir baba.
Ama Daniel öyle miydi?
Sekiz yaşımda bana ilk bulmacamı getirdi.
On yaşımda annemle evlendi.
Koçluk yaptı. Destek oldu.
Sorduğum hiçbir soruyu cevapsız bırakmadı.
Gerçek babalığı, sessizce ama tutkuyla üstlendi.
Ve düğünümde…
Işıklar gün batımı gibi yumuşak parıldarken, Daniel yine sessizdi.
Ama her zaman olduğu gibi, oradaydı.
