Annemle babam, tam 49 yıl boyunca her evden çıkışlarında küçük ama anlamı büyük bir ritüeli hiç aksatmadılar: Kapının önünde birbirlerine verdikleri o öpücük… Bu, belki birkaç saniyelik bir alışkanlıktı, ama onların dünyasında bir tür sevgi yeminiydi. Kavga etseler bile —ki tartışmaları bile hep saygı çerçevesindeydi— kapının önünde durup, susup, öpüşüp öyle çıkarlar, sonra kaldıkları yerden devam ederlerdi.
Bu öpücük, onların diliyle “unutma, ben senin yanındayım” demekti.
Ama bir gün, o öpücüğün yarım kalacağı, hatta hiç verilemeyeceği gün geldi…
Babamı kaybettiğimiz gün…
Hayatımın yönü değişti. O telefon sesi hâlâ kulaklarımda. Cenazeye gelen kalabalık, tanıdık tanımadık yüzler, başsağlığı dilekleri… Her şey bulanıktı. Ama oğlumun gelip omzuma koyduğu eli ve Kadiş duasını okurken gözümden süzülen yaşlar… İşte o an silinmeyecek kadar netti.
Ama en çok annemi düşündüm…
O sabah, babamın cenazesi için evden çıkarken durduğu anı…
Kapının önünde birkaç saniyeliğine durakladı. Gözleri doldu, ama ağlamadı. Elimi sımsıkı tuttu. Ve adımlarını biraz daha sıklaştırarak dışarı çıktı. 49 yıl boyunca birlikte çıktığı o kapıdan bu kez yalnız geçiyordu…
Babamın son ameliyat sabahıydı… Annem, yıllardır yaptığı gibi ona şans öpücüğünü verdi. Onun o zarif centilmenliği hâlâ yerindeydi. Birlikte küçük bir kahvaltı yaptık, doktorun gelmesini bekledik. Haber iyiydi: Birkaç saat içinde odaya dönecekti.
Ve nihayetinde geldi… Hemşireler onu getirdiğinde yatağına dikkatlice yerleştirdiler. Ama babam çok yaşlı görünüyordu. Saçları cansız, yüzü solgundu. Uyuyordu…
Bir süre sonra gözlerini açtı, bize baktı ve gülümsedi.
Sonra annem, yıllardır ilk kez yaptığı bir şeyi yaptı. Elini uzattı ve takma dişlerini babama verdi. Babam dişlerini takınca yüzü aydınlandı. Ardından annem gözlüklerini verdi, işitme cihazını taktı, saçlarını taradı, yanaklarını sildi… Ve en sonunda, yüzüğünü yeniden parmağına taktı.
Adeta onu hayata geri çağırır gibiydi.
Her dokunuş, her küçük hareket, “Ben buradayım, sen de dön” der
Bir yanıt bırakın